Waarom kinderen heel goed zelf weten welke steen bij hen hoort ... 

Stenen hebben eigenlijk van jongs af aan al deel uitgemaakt van mijn leven op een onbewuste manier.

Ik weet nog heel goed dat ik dolgraag met schelpen, fossielen en stenen die ik buiten vond liep te friemelen.

Waar ik ook was een steen had al gauw mijn aandacht.

Ik vond het heerlijk om naar de glinsteringen te kijken in kiezels of keien, maar ook het geluid van stenen die tegen elkaar ketsen kon me eindeloos fascineren.

Het leggen van patronen en figuren vond ik ook leuk.

Voor mij WAS het er gewoon!

Het kwam van binnenuit en ik deelde deze voorliefde toen nog met niemand behalve met mijn broertje die door mijn toedoen een steen op at omdat hij dacht dat het een snoepje was. OEPS!

Ook had ik zo nu en dan een tijgeroog in mijn buurt die er af en aan was en dan ineens weer verdween.

Op de een of andere manier wist ik altijd dat deze steen weer terug zou komen als ik haar nodig had,

ook wist ik dat zij mij beschermde.

Dit had niemand mij verteld, voor mij was dat gewoon zo.

En dit is ook precies de reden waarom kinderen zo goed zijn in het uitzoeken van de steen die bij HEN hoort terwijl volwassenen soms worstelen met het vinden van de 'juiste steen' voor henzelf of een ander.

VOLG JE HART...

In onze winkel probeer ik samen met jou terug te gaan naar de kracht van het kind, de verwondering, spelen en voelen in plaats van denken.

Later in mijn tienerjaren waren er af aan aan wel wat edelstenen in mijn buurt.

Ook had ik  een pendel maar ik maakte toen meer gebruik van de magie in mijzelf.

Ja, zonder boeken, zonder internet zonder middelen kon ik zo vanuit innerlijk compas goed contact maken met wat nodig was op dat moment. In was wel één van de weinigen in mijn omgeving (zo voelde het) dus ik sprak

er met niemand over.

Dit tot mijn oudste en zeer bijzondere zoon geboren werd ... ik schoot in mijn hoofd, het licht ging uit ... ik liet me meezuigen door maatschappelijk geneuzel, verplichtingen, angst om niet perfect te zijn en andere aardse chaos.

Wat er gebeurde toen de dokter zei dat ik tijd voor mezelf moet maken

Misschien kunnen sommigen van jullie het raden of zitten jullie zelfs in EXACT dezelfde fase.

Of ben je er hopelijk uit aan het klimmen.

Ik ging zo op in het willen presteren, een goede moeder willen zijn een goede vrouw willen zijn en het opvoeden van twee mooie maar ontzettend gevoelige zoons dat ik mijzelf volledig verloor.

Ik draafde maar door en door en door met als resultaat elk eind van het jaar na het eindigen van het 'trouwseizoen' [want ja ik ben ook trouwfotograaf] met een mini burn out.

Mijn aandacht ging uit naar alles behalve ikzelf, mijn werk stond voor wat ik dacht dat ik waard was en daarnaast was depressie en uitputting vaak een norm.

Vergezeld door mijn perfectionisme lag roofbouw op de loer.

Ik had dit in eerste instantie helemaal niet door.

Zat constant in mijn hoofd, haalde niet goed adem, had paniek aanvallen en was bij tijd en wijlen niet vooruit te branden.

Dit alles stapelde zich op totdat het zo groot werd dat ik bij de cardioloog zat met hartklachten [althans dat dacht ik]

Niets was minder waar ik was zo het contact met mijn lichaam kwijtgeraakt dat ik niet doorhad dat mijn lichaam pertinent te weinig zuurstof had als gevolg van Chronische hyperventilatie, een aandoening waarbij je systematisch verkeerd adem haalt met onverklaarbare klachten die lijken op een hartaanval, paniekaanvallen, pijn in de ribben en andere ledematen, constant verzuurde spieren en ga maar door.

De dokter was zeker van haar zaak en duidelijk, ik moest heel gauw gaan ontspannen en tijd maken voor mezelf. Maar hoe doe je dat als je niet 'beter weet' Gewoon 'DOEN'? Zo werkt het helaas niet... het topje van de ijsberg kwam in zicht ... 

De terugkeer naar de kern met hulp van lichtwerkers

Volgens de dokter moest ik dus ,leren ontspannen', want dat zat niet meer in mij ... ik kreeg een ademhalings therapeut toegewezen, een fantastische vrouw die dwars door mij heen keek en precies wist wat ik nodig had om de juiste kant op te gaan rollen. Ondanks de paar bezoekjes die ik haar heb gebracht heeft zij mij weer doen realiseren dat er meer was dan kinderen, huishouden, werk en werk werk werk.Zij liet me zien dat er meer was dan het oog waarneemt en herinnerde mij eraan dat er een andere wereld is naast de dagelijkse verplichtingen.

Omdat ik het zelf niet meer wist waar te beginnen boekte ik een online skype sessie met spiritueel coach Mireille Bruin. Mireille is een vrouw die dwars door je excuses heen kijkt op een krachtige, directe maar liefdevolle wijze.

Een paar rake woorden van haar zetten mij aan het denken over het onderwerp 'zelfliefde' iets wat in die tijd voor mij voelde als iets raars, ontastbaars en iets waar ik TOTAAL niet bij kon met mijn hoofd en al helemaal niet met mijn hart. Blijkbaar zette dit gesprek weer het een en het ander in gang en ik kwam in een stroomversnelling waarbij ik te maken kreeg met bijzondere mensen die mij spiegels voorhielden. Mijn leven kwam im een gigantische stroomversnelling, zowel fysiek als mentaal ging ik steeds beter voor mezelf zorgen en dit werd alleen nog maar beter nadat ik een traditionele markering [tattoo d.m.v hand tapping] had laten plaatsen door een zeer kundig cultuurdrager van de Alifuru [Joe Patasiwa]. Hij gaf mij letterlijk mijn fundering terug en er kwam meer ruimte vrij voor nog meer zelfonderzoek. Dit stukje is niet uit te leggen in woorden maar ik ben deze man tot op de dag van vandaag dankbaar voor de eer. Deze vorm van tatooëren was meer dan symbolen in de huid tikken, het ging veel verder dan dat maar woorden schieten echt tekort. De periode erna was een complete achtbaan vol levenslessen op alle vlakken van mijn leven.

Dit duurde zo een tijd voort totdat ik op een dag weer vastliep en dacht OK! Dit was het dan?! Wat had ik nu eigenlijk geleerd? Was dit dan het eind station of was er meer? Weer belde ik Mireille ... Mireille zette me weer op de rails met een aantal stevige woorden die ik nodig had. En nu? ,,Ik ken een aantal lichtwerkers,, opperde Mireille. Lichtwerkers? Wat was dat?

"Hier heb je een paar namen van lichtwerkers waarvan ik denk dat ze bij jou zouden kunnen passen,, ging ze verder ... "VOEL jij maar welke goed voelt voor jou.,, huh uhhh oh ... help! Er gingen weken voorbij waarbij ik alles afwoog voor mezelf ... ik voelde ook vooral veel angst dus voordat ik de eerste lichtwerker zag waren we weken verder... maar mijn hart wist precies waar ze moest zijn.

De weg erheen was angstig ... maar ik liep vol verwondering en nieuwe kennis als een veertje de praktijk uit met een hoofd vol termen waarvan ik nog nooit had gehoord en wolkjes onder mijn voeten. WAUW! En nu komt het gedeelte waar de hele essentie van de Edelstenen Loods op is gebouwd ... 

De fundering van De Edelstenen Loods begon met een levendige droom over kristallen